Mieke is gefascineerd door interactie, zowel met de toeschouwer als met de context. De sculpturen zijn ieder op hun beurt een personificatie van een object of een handeling waarbij Mieke vertrekt vanuit typisch menselijke verlangens en behoeften. Mieke zet niet alleen in op de zorgende en troostende rol die kunst kan hebben maar ook op het belang van de fysieke ontmoeting met een kunstwerk en de zintuiglijke ervaring.

 

Speciaal voor habitat heeft ze een opstelling ontworpen met platformen als visuele onderleggers op schaal van het grasveld. Herkenbare vormen en kleuren lokken de toeschouwer dichterbij en spelen in op de individuele huidhonger. Je ontmoet bijvoorbeeld een gele praatpaal, een hangende tiet die zichzelf vult met regenwater en een rollende struik, allemaal kunstwerken die je mag aanraken. Door deze menselijke eigenschappen toe te kennen krijgen de sculpturen een eigenzinnig en tegelijk vertrouwd karakter. Onder het motto ‘please do touch’ nodigt Mieke iedereen uit om dit landschap van onbewoonde eilanden tijdelijk te bewonen.